Sinds we twee jaar geleden kennis maakten met “Synolon”, dat toen hun debuut was, leerden we het duo kennen als makers van ragfijne en heldere melodieën, die hun Italiaanse komaf allerminst verdoezelen. Ze komen allebei uit het prachtige Puglia, maar hun levenspaden liepen wat uiteen: Francesco, de pianist, woont nog altijd in zijn geboorteregio, maar Gabriele, de gitarist, kwam noordwaarts, studeerde in Wenen en later in Brussel, waar hij nu al zo’n tien jaar woont en werkt. Hij rijgt de prijzen aaneen en is ook opname-gewijs, meer dan gemiddeld actief. Dat geldt eigenlijk ook voor Francesco, die, nu eens met een kwartet, dan weer in trio-formaat of helemaal solo voor de dag komt. Van hem was er vorig jaar een plaat met collega-pianist Francesco Carletti, waarop ze werk van Giancarlo Simonacci speelden.

Voor deze nieuwe plaatvond he duo, voor twee van de zeven nummers (opener “At The Border” en”Doppo Tutto”) de gedroomde zangpartner in Vanesa Diaz Gil, een vrouw van de Canarische eilanden, die via Nederland ook in Brussel terecht kwam en die we hier wellicht wat beter kennen vanwege haar activiteiten in de PaTi PaMi en vooral Leán, waar ze met onder anderen Otto Kint en Silke Clarysse het mooie weer maakt.

Als drie talenten met dergelijke scholing de krachten bundelen, dan is het niet onredelijk bijzondere dingen te verwachten en dat blijkt hier dus geen ijdele hoop: “At The Border”, van de hand van Francesco, is een bijzonder intense song, waarin Vanesa overvloedig kan tonen waartoe ze met haar bijzondere stem in staat is. Ze balanceert op de grens van de gevoelens die “leven en dood” bij je oproepen. Zij komt later nog terug met “Doppo Tutto”, en hierin is het Gabriele die aan de slag gaat met verlies en verdriet, die echter niet alleen donker en zwart blijken, maar ook tekeken van hoop en dus van licht kunnen bevatten.

Uit “Lulela”, een theateropera van de hand van Gabriele, wordt “LAMA” hernomen, een stuk waarin de zoektocht naar identiteit en verandering centraal staan: wat brengt verandering teweeg in de persoonlijkheid van een individu? Met “Bloemen”, een compositie van Gabriele, opgedragen aan zijn kinderen Anita en Raffaele”, krijg je een heel zingbaar en zelfs dansbaar, door ritme aangedreven nummer, terwijl “Ombre”een haast impressionistisch stuk is, waarin ook weer heen- en weer geschoven wordt tussen licht en donker. Afsluiter “Oh My Love” werd geleend van Riz Ortolani, een man van ruim driehonderd filmsoundtracks. Dit nummer komt uit “Goodbye Uncle Tom” en is de gedroomde finale voor deze plaat: het sluit helemaal aan bij de eigen composities van de twee jongelui, die opnieuw een bijzonder mooie plaat afleveren, waarop ze hun harmonie centraal stellen. Voorwaar, er is nog hoop voor deze wereld !

(Dani Heyvaert)